Toen Aaldert Postma in 2000 zijn eigen bedrijf startte, een technisch installatiebureau, beloofde hij zijn vrouw dat hij op zijn 65e zou stoppen om met haar een grote reis te gaan maken. Dat leek allemaal volgens planning te gaan. Zijn bedrijf had succes, groeide hard en in 2008 verkocht Postma het aan de GHS Group, een beursgenoteerde technische dienstverlener. Hij vertrok met zijn vrouw naar China. Die reis liep echter dramatisch af, want door een aanvaring met een boot kwam zijn vrouw om het leven. “Alles wat ik op dat moment gepland had, pakte anders uit”, blikt hij terug. Een halfjaar deed hij niets, daarna ging hij voorzichtig weer kijken wat hij wilde doen. “De apathie die ik bij sommige leeftijdsgenoten zag, begon ik ook te voelen, maar het vlammetje aan ambitie dat ik in me had, was nog niet gedoofd.” Eerst hielp hij anderen met projecten, maar hij wilde meer. Daarom ging hij in gesprek met Marktlink, het bedrijf dat hem geholpen had zijn bedrijf te verkopen. “Ik heb met ze besproken wat mijn opties waren, en we kwamen erop uit dat ik het beste een bestaand bedrijf kon overnemen.” Ze bespraken wat voor type bedrijf hij graag wilde overnemen en kwamen uit op drie kandidaten. Postma koos voor het familiebedrijf Mandersloot Elektra. Samen met Marktlink onderhandelde hij over de overname, en op 28 februari 2012 was hij officieel eigenaar.
Bedrijf omvormen
De periode die volgde was bijna even intens als het starten van een nieuw bedrijf, ervoer Postma: “Je gaat een heel traject in, van het kiezen van een nieuwe bedrijfsnaam tot het bezoeken van de belangrijkste klanten.” Dat deed hij grotendeels samen met de vorige eigenaar. “Het eerste halfjaar hebben we vijf dagen in de week samen projecten geleid. Nu werkt hij nog één dag in de week.” Het bedrijf ging van wat Postma een ‘eenpersoonsorganisatie’ noemt, naar een volwassen groeibedrijf. “De vorige eigenaar kon heel lang en gedetailleerd discussiëren met klanten over welk type kabeltje ze nodig hadden. Klanten werkten daarom graag met hem, maar ik geloof meer in een organisatiemodel waarbij meerdere mensen de leiding over een bedrijf dragen.” Conflicten zijn er niet geweest, laat Postma weten, maar hij bespreekt wel veel met de voormalige eigenaar. “Ik ging niet alleen de naam en kleur van het bedrijf veranderen, maar ook het aantal technische disciplines uitbreiden en de website veranderen. Dat veranderde het hele beeld van het familiebedrijf. Daarbij kon ik hem overtuigen op argumenten. Hij zegt nu: als ik er langs rij, voelt het nog steeds als mijn bedrijf.”
Omzetverdubbeling
Postma heeft de hele organisatie klaargestoomd voor een verdubbeling van de omzet in de komende twee jaar. Daarbij heeft hij veel tijd en aandacht besteed aan het personeel. “Ik geloof in human capital. Ik kan wel vol met mijn voet op het gaspedaal gaan staan, maar het personeel moet even hard meegaan”, zegt Postma. De monteurs moesten wel even wennen, merkte hij, want hij heeft een hele nieuwe filosofie in het bedrijf gebracht. “Ik wilde dat ze zouden veranderen van volgzame medewerkers in zelfstandige monteurs die je kan aanspreken op kwaliteit. Ze hebben daarvoor bijvoorbeeld een training gevolgd. De eerste resultaten daarvan vind ik heel veelbelovend. Ook is er voor iedereen een persoonlijk ontwikkelplan opgesteld. Om te groeien moet je slim omgaan met de kennis en capaciteiten van je personeel.”
Balans
Postma werkt momenteel nog zo’n vijf à zes dagen per week, maar gaat dat afbouwen naar drie dagen. “Ik werk voor mezelf toe naar een rol waarin ik steeds minder de operationele kant, maar steeds meer adviseer op financieel en organisatorisch gebied”, vertelt hij. “Daarnaast ben ik ‘calamiteitenopa’, mijn kinderen kunnen me bellen als ik een keer moet oppassen ’s middags.” Eind januari verwacht Postma de ISO 9001 certificering te krijgen, een kwaliteitsstempel. Dat is een kroon op zijn werkzaamheden van het laatste jaar. “Daarmee is wat mij betreft het cirkeltje rond. Dan staat er een modern bedrijf met een goede organisatiestructuur en mensen die iets te zeggen hebben in hun vakgebied”, vertelt hij. En misschien nog wel belangrijker: hij is blij met zijn beslissing om weer te gaan ondernemen. “Ik blijf hier tot het einde. Ik voel me heel plezierig als ik in de auto stap ’s ochtends, het vlammetje is weer helemaal opgelaaid.”
